De draad weer oppakken na een herseninfarct

Hoe kon het dat ik gevoelens voelde die ik niet begreep? Ik had er veel problemen door, juist omdat ik het niet begreep. Eer ik begreep dat het gevoelens waren die ik door de herseninfarct niet kon begrijpen, was ik al lang verdrietig en voelde ik mij ongelukkig. Die gevoelens maalden in mijn hersenen maar door en door. Ik zocht eigenlijk met mijn verwarde geest naar begrip. Ik wilde per se begrijpen wat er met mij aan de hand was.

Ik leefde, dat begreep ik wel. Maar het was een leven vol verwarring en ik begreep niets meer van de verschillende dingen die ik zag, maar voor anderen verborgen waren. Zoals bewegende beelden. Dat is eng. Het voelde alsof ik mij op een boot voortbewoog. Ik had evenwichtsstoornissen en moest mij vasthouden als ik wilde opstaan of lopen. Als ik mijn hoofd bewoog naar rechts of links dan had ik het gevoel alsof het alle kanten opzwiepte behalve de goede. Naar beelden die constant in beweging waren kon ik absoluut niet kijken. Dat was voor mij een drama.

De verwarring was zo groot. Het was mij niet altijd meteen duidelijk wat de bedoeling van dit alles was. Ik kon niet eens voor mijzelf goed denken, waardoor komt dit? Veel later, met veel onderzoek en levenslessen, leerde ik onderscheid erin te maken en wist ik hoe ik er het beste mee om kon gaan. In die tijd van ontdekken en ontwikkeling had ik geen mensen om mij heen die mij hierbij konden helpen. Dit was mijn weg. Een zware tijd vol onbegrip, onmacht en veel angst. Tijdens mijn ziekte heb ik zoveel als ik kon in mijn dagboek opgeschreven met als doel later lotgenoten met dezelfde klachten/pijn en verdriet te helpen, zodat er meer inzicht is en begrip komt.

Ik wist dat ik veel rust nodig had. Door regelmatig de stilte op te zoeken werd ik geïnspireerd om weer te luisteren naar mijn intuïtie. Dat deed ik voor mijn herseninfarct ook al. Ik pakte de draad weer op met mediteren en stilte. Dat was het beste wat ik toentertijd voor mijzelf kon doen.

Het is gemakkelijker om jezelf te veranderen, dan om een ander te veranderen. Elke mens is uitgerust met energie, capaciteit, talenten en sterke punten. En daar moet je in jezelf naar opzoek gaan. Wij hebben een vrije wil om te kiezen of je een slachtoffer bent. Of je twijfelt verder en zult afwachten of er misschien ergens een eenvoudigere manier is. Wij kunnen ook de uitdaging zien; als een uitdaging in ons leven, die ons een sterkere onafhankelijke persoon kunnen maken. En hiervoor heb ik gekozen. Ik wilde hier beter uitkomen dan hoe het er toen voor mij uitzag.

Niet vergeten! Alle gedachten zijn creatief. Jij bent zelf de denker en de schepper van je leven. Wat jij over jezelf denkt, dat ben je ook. Als je denkt dat het moeilijk is, dan is het ook moeilijk. Als je denkt dat je het niet kunt, dan kan je het ook niet. Wat ben je dan aan het scheppen? Vraag je eens af: ‘Wie ben ik? Wat wil ik? Wat kan ik voor mijzelf doen? Hoe kan ik dat doen?’ De mens is dat wat hij denkt dat hij is. Wil je veranderen? Dan heeft dit tijd nodig. Positief denken is niet genoeg. Concrete actie is nu nodig!

Ik leerde mijzelf steeds beter kennen. Leerde van mijn gebreken en van mijn inzet, daadkracht en wilskracht. Zo kreeg ik steeds meer vertrouwen in de wijze waarop mijn leven zich ontwikkelde. Dit was mijn weg, die voor mij goed was. Het kan ook voor jou een ontwikkelingsweg zijn. Ik was er al van overtuigd om je succes en je geluk in je leven niet van anderen afhankelijk te laten zijn. Beschouw het als een investering in je huidige leven en je toekomstige leven. Er bestaat geen lift, zodat alles veel sneller gaat. Je moet de trap nemen. Stapje voor stapje. Dat heb ik ook gedaan. Wees dapper en probeer het uit!

Ik hoop dat ik je inzicht en begrip heb gegeven over veranderingen en verbeteringen van je huidige manier van leven. Vind je het interessant om meer over mijn ervaringen te lezen, hoe mijn ontwikkelingen in mijn leven zijn verlopen? Dat kan op mijn Facebookpagina Lotgenoten Hersenletsel

Lieky van der Velden
Oprichter Lotgenotencentrum.nl