Ik huil nooit in de stad
Ik huil nooit in de stad
Zelfs niet in de regen
Soms misschien heel even
Achter mijn zonnebril
Met gesloten ogen
Verdriet:
Niet om iets in het bijzonder
Niets concreets
Gewoon een gevoel
Dat zich ongevraagd aandient:
“Hier ben ik dan
Dacht je nou echt
Dat je mij negeren kan?”
Ik:
“Ik hoopte je voorlopig niet te zien
Maar ik weet het goed gemaakt
Je mag hier nu zijn van mij
Maar niet al te lang
Houd het wel tussen ons
Dit gaat niemand verder wat aan”
De weg was vol obstakels
Maar laten we verder gaan
We plukken de verse vruchten
Van de prachtige fruitbomen
Die we zelf hebben gecultiveerd
Al het goede
Wat ons nu zoal ten deel valt
Is het resultaat
Van compassie en wilskracht
Maar ik huil nooit in de stad
Zelfs niet in de regen
Soms misschien heel even
Ik ben Vincent Oostrijck, geboren en getogen in Breda maar al heel lang wonend in Rotterdam. Op mijn vijfendertigste heb ik de diagnose Asperger gekregen, een vorm van autisme. Ik heb een verleden van veel psychische problemen, maar inmiddels gaat het erg goed met mij. Ik werk via Parnassia als ervaringsdeskundige autisme op vrijwillige basis.
Ik schrijf prozagedichten omdat dit mijn manier is om mij op een creatieve manier te uiten. Ik schrijf zowel autobiografische gedichten als fictieve gedichten, over allerlei onderwerpen. Ik hou van zowel donker als licht in mijn gedichten. Geen licht zonder duisternis en andersom. Humor is ook een terugkerend iets. Humor als overlevingsmechanisme.
Mijn gedichten zijn allemaal terug te vinden in de Facebook pagina die ik daarvoor heb gemaakt.