PTSS in tijden van corona
Zo’n tien maanden geleden beschreef ik in mijn vorige blog hoe ik de dagen en de traumabehandeling probeer door te komen tijdens de coronacrisis. Ondertussen zitten we, met een derde coronagolf in zicht, in een tweede strengere lockdown. Ik houd me aan de maatregelen, maar het valt me zwaar. Al durf ik dat door de heftige reacties over en weer soms bijna niet eens te zeggen.
Het heeft me jaren gekost te durven ervaren dat ik niet altijd op mijn hoede hoef te zijn en de wereld buiten mijn huis over het algemeen niet gevaarlijk is.
Helaas is de realiteit nu regelmatig anders met de kortere lontjes op straat en in de supermarkt. Ook de beelden van de relschoppers, agressiviteit bij demonstraties, bedreigingen aan het adres van ziekenhuizen en achtervolgingen van politici die worden uitgemaakt voor kinderverkrachters maken me angstig en verdrietig. Op zich kan ik bedenken dat het in huis veilig is, maar mijn gevoel zegt dat er elk moment iets ergs kan gaan gebeuren en ik moet vluchten. Ik probeer het nieuws op TV en social media niet teveel tot me laten komen en het te beperken tot twee keer per dag, maar tegelijkertijd betekent dat dat ik het contact met de buitenwereld nog meer verlies.
Eén persoon per dag in huis ontvangen of bezoeken is een zware maatregel. In slechte tijden waren mijn contacten per week op één hand te tellen, inclusief het praatje op straat. Daarnaast waren uitjes zoals naar een bioscoop of restaurant gaan zeldzaam. De huidige maatregelen verschillen in die zin niet veel van wat ik was gewend. Al lukte het voor corona dat te doorbreken dankzij de behandeling die ik onderga. Naarmate de maanden verstrijken merk ik dat ik steeds verder verwijderd raak van de wereld om me heen en voortdurend in de overlevingsstand sta. Niet kunnen ontsnappen aan het opgesloten gevoel vanwege het binnen moeten blijven, met name als het donker is, brengt me dikwijls terug naar het kleine meisje van vroeger dat bang was voor de nacht. Daarom ben ik opgelucht dat er een uitzondering op de avondklok is gekomen voor mensen die in psychische nood verkeren en er met een verklaring van een behandelaar of de huisarts toch een wandeling kan worden gemaakt. Alleen al het idee dat het kan geeft een beetje rust.
Hopelijk zal het vaccineren de komende periode voorspoediger gaan verlopen, zodat het leven wat dragelijker voor iedereen kan worden en ik met minder angst met het openbaar vervoer naar therapie zou kunnen. In de behandeling ben ik voornamelijk bezig de klachten die door deze situatie zijn ontstaan onder controle te krijgen en mezelf staande te houden. Tegelijkertijd weet ik dat er nog wat werk is te verrichten wat betreft de traumabehandeling. Inmiddels zijn we haast een jaar in coronatijd verder en is er weinig perspectief. Wanneer ik er wakker van lig probeer ik de gedachte dat de DBC klok doortikt weer te parkeren. Maar zodra ik de volgende ochtend bedenk dat de coronacrisis voorlopig niet voorbij is en het lang kan duren voordat ik mijn “normale” leven met behandeling terug heb, weet ik het niet meer zo goed. Ik probeer het maar opnieuw te parkeren, het van dag tot dag te bekijken in de hoop dat het weer beter zal worden en ik over een poosje het eerste lente zonnetje naar binnen zie schijnen als ik ’s morgens wakker word.
Voor hulp en advies in coronatijd kun je elke werkdag van 9.00 tot 22.00 uur tercht bij wijzijnmind.nl