Werk en mamantelzorg
De overblijf op school vlakbij mijn huis. Ik doe er graag vrijwilligerswerk en ga er altijd opgewekt heen. Een integraal kindcentrum voor kinderen van 0 t/m 13 jaar. Ze zijn zo leuk. De ene is boos en huilt bij je uit, de ander komt even snel een knuffel halen en nog een ander zit stilletjes aan tafel. Ik breng zijn drinken en geeft aan aai over zijn bol. Hij kijkt mij verdrietig aan. ‘Wat is er?’ vraag ik hem. ‘Ik mis mijn opa, we deden altijd zulke leuke dingen.’
Ik weet dat ik door moet met drinken uitdelen, helpen brooddozen open te maken en kinderen naar de juiste plek brengen, maar hij is zo verdrietig. Ik ga toch even bij hem zitten. Ik laat hem zijn verhaal doen en zeg hem dat hij maar boft dat hij zo’n leuke opa heeft gehad en dat hij maar moet denken aan de leuke momenten met hem. Hij veegt zijn tranen af en kijkt in het rond of zijn vriendje er al aankomt.
En dan hoor ik de woorden van de directrice weer: ‘Het is zo zonde dat je er niet je werk van maakt.’ Wat zou ik dat graag willen. Maar ja in onze situatie is dat niet haalbaar, denk ik altijd. Maar al die tijd geeft zij mij het vertrouwen en moedigt ze mij aan. Ik denk ineens: ze kent mijn situatie en toch moedigt ze mij aan… Misschien moet ik anders denken. Ik praat erover met mijn man en hij zegt: ‘Je staat er niet alleen voor, ik ben er ook.’ Vlak voordat we met vakantie gaan stuur ik een mail naar het hoofdkantoor met de vraag of er ruimte is dat ik kan leren en werken op school. Ik krijg al snel bericht terug. Ik straal.. ze wil weten welke diploma’s ik heb. Ik scan mijn diploma in en mail hem haar.. Het is een oud diploma en deze moet eerst herzien worden. We spreken af dat we daar op wachten, maar de volgende dag mailt ze of ik toch wil langskomen voor een oriënterend gesprek en of ik een sollicitatiebrief wil schrijven en mijn CV wil meenemen. Echt, nu straal ik helemaal! Eerst op vakantie.
Na de vakantie ga ik op gesprek. We stellen ons aan elkaar voor. Ik vertel over mijn gezin en mijn 3 kinderen; de oudste op het HBO, lerarenopleiding Geschiedenis en zit daar helemaal op zijn plek. De middelste op de Openluchtschool De Recon. Autisme en chronische pijn na reactieve artritis en zit daar ook helemaal op zijn plek en de jongste, ook autisme, zit in groep 8 op SBO De Wijngaard en kijkt uit naar de middelbare school. Goh, schiet het door mij heen, wat zit iedereen toch op zijn plek… Nee, we hebben geen doorsnee gezin, maar wel ontzettend liefdevol. Ik speel open kaart. Ik moet wel. Zo is ons leven en niet anders. Maar ik heb wel besloten dat ik graag iets voor mijzelf wil doen, werken met kinderen, collega’s om mij heen en een ander praatje. Ik ben echt gemotiveerd. Het is druk thuis, maar gek genoeg is er wel rust gekomen in ons gezin.
We gaan verder met ons gesprek en ze zegt ineens: ‘We kunnen je een paar uur aanbieden op de school waar je de overblijf hebt gedaan. Op de naschoolse opvang als pedagogisch medewerker… je diploma is goedgekeurd…’ Echt, hoor ik dat nou goed?! Ik barst bijna van geluk. Eindelijk, al zolang wil ik dit en nu is het werkelijkheid geworden. Ik denk nu: zou het raar zijn als ik even op spring en een dansje doe? Neh, ik blijf wel gewoon zitten en straal wel gewoon.
Ik ga de dinsdag en vrijdagmiddagen werken. En ik geniet, maar moet ook weer erg wennen. Als ik ga werken, komen mijn kinderen thuis en zijn ze met elkaar. Vooral Nina moet erg wennen, maar ook zij begint haar draai erin te vinden. Ze vinden het erg leuk voor me en ik geniet ik ervan, naast mamantelzorger, weer aan het werk te zijn!
En wat betreft Pieter; hij blijft qua gezondheid een zorg. Autisme en revalideren is een zoektocht die ik in mijn volgende blog beschrijf.
Sasja
Moeder van 3 vrolijke kinderen en mantelzorger