Wie zorgt er voor jou?
Weer een gesprek. Een ouder gesprek… Zo’n gesprek waar je als ouder ook aangepakt wordt, en dat je ineens gaat nadenken over hoe je bent als ouder en als mens. Hoe je was toen je kind was, hoe je nu reageert op je kinderen en hoe je zelf opgevoed bent.
Persoonlijk vind ik het confronterende gesprekken waar je dan ook weer van leert. En het zet je aan tot denken! En soms denk je ook van: Ik ben ook maar mens en ook ik maak fouten waar ik mij ook bewust van ben.
Er worden allerlei gesprekstechnieken uit de kast getrokken om je te laten spreken en om meer open te worden en sommige hulpverleners zijn er zo goed in dat het nog lukt ook!
Dus weer een gesprek op de dagbehandeling van mijn middelste Dochter. De ouderbegeleidster stelt vragen over hoe je je voelt en of het allemaal nog te doen is en hoe het in je relatie gaat en bij wie je je kan uiten, hoe groot je netwerk is, etc. Nu is mijn netwerk niet zo erg groot en dat zal vast herkenbaar zijn voor ouders met kinderen met een beperking. En toen kwam er een vraag van de ouderbegeleidster die mij stil deed vallen…
Wie zorgt er voor jou?
Ik keek haar aan, ik liet de vraag op mij inwerken, gedachte’s gaan door mijn hoofd, Eeeh: hoorde ik mijzelf zeggen. Ik slik en besef ineens dat ik eigenlijk geen antwoord heb. Ik slik nog een keer en haal mijn schouders op en om te compenseren dat ik eigenlijk het antwoord niet weet zeg ik dat ik wel familie heb en dat die heus ook doen wat ze kunnen. Ik hoor haar antwoorden dat dat zo is maar Wie zorgt er voor jou als je er doorheen zit?, Wie zorgt ervoor jou als je vastloopt midden op de dag als de kinderen thuis zijn? Ik voel tranen omhoog komen omdat ik weet dat ik het grotendeels alleen doet. Ik kijk haar aan en zeg met mijn schouders ophalend: Ik weet het niet, ik zorg voor mezelf…denk ik. Terwijl ik dat zeg voel ik tranen over mijn wangen lopen. Ik hoor haar een zucht slaken en zeggen: ik had gehoopt op een ander antwoord. Ik kijk haar aan en zucht zelf ook en kijk naar het raam naar buiten.
Ik neem nog een slok van mijn inmiddels koud geworden groene thee. Ik voel de brok in mijn keel nog zitten. Ik kijk inmiddels nog steeds naar buiten en bedenk dat ik het liefst weg wil. Maar het gesprek gaat verder maar haar vraag blijft in mijn hoofd zitten. om ineens te beseffen dat het soms erg eenzaam kan zijn om voor kinderen te zorgen met een beetje meer zorg en problematiek. Ze bemerkt dat het teveel met mij doet en stopt het gesprek. Inmiddels liggen er zoveel papieren zakdoekjes bij mij dat het ook maar beter is om te stoppen want soms is doorgaan en niet nadenken het beste en een positieve draai eraan geven de beste remedie. Keep your head up and your heart strong.
Ik pak mijn tas en jas ik geef haar een hand en ze vraagt: ik hoop dat je dag nu niet verpest is door dit gesprek. Ik schud nee en zeg: Nee, dat is het niet en denk bij mijzelf: soms is het goed om de tranen te laten rollen en alle spanningen te laten gaan. Ik trek de deur van de dagbehandeling achter mij dicht. Een diepe zucht van opluchting en ontspanning. Nu even tijd voor mezelf in de auto en de radio op 20!
Mariska
Moeder van 3 fant-ass-tische dochters