Brief aan Sylvia Plath

Lieve Sylvia,

Ik weet niet goed of ik je Sylvia mag noemen, maar het voelt alsof ik je al heel lang ken. Het voelt alsof jij mij kent, beter dan de meeste mensen. Ik heb je nooit ontmoet, maar ik heb je gelezen, eindeloos. En jij hebt mij gelezen; begrepen, zonder ooit te weten wie ik ben. Als ik bang was, dan schreef jij mijn angst; als ik leeg was, dan schreef jij me vol; als ik het niet meer wist, dan schreef jij over bloemen. En dan wist ik dat ze er waren. Dan wist ik dat ze uit een inktvlek konden groeien.

Door jou wou ik schrijver worden. Door jou ben ik misschien al schrijver. In ieder geval heb ik door jou geschreven. Vóór jou, met jou, lijkt het soms wel. Ik schreef een stuk en het gaat over jou. Over jou en nog veel meer anderen.

Je was ongelukkig hè? Ik wou dat ik de zware dingen voor je weg kon halen, maar je bent dood en daarbij weet jij net zo goed als ik dat het leven geen leven is als het niet tegelijkertijd mooi én zwaar én vrij kan zijn. Jij was niet vrij, ze hebben je niet laten huilen. Altijd moest je mooier, blijer, beter, nooit was je genoeg. Dan te bedenken dat je mij zo hebt veranderd: dat ik het steeds meer durf om echt te zijn, in alles wat er is, met jouw woorden in mijn broekzak. Je hebt me leren huilen, Sylvia. Je hebt me leren lachen, door de regen heen.

Ik wil schrijven over iets dat echt belangrijk is en daarom schrijf ik over dingen zonder stem. Jouw dood is er zo één, jouw ongeluk. Jouw doodgezwegen ongeluk en hoe lastig het is als je zo verdwaald voelt. Ik denk dat het had uitgemaakt als je minder alleen geweest was. Niemand zou alleen mogen zijn; iedereen verdient begrip. Iedereen verdient het om gekend te worden, zoals ik me ook door jou gekend voel.

Ik hou van je, en dat zeg ik niet zomaar, maar ik zeg het wel als ik het meen en ik meen het nu ook echt. Jij hebt dingen veranderd. Jij hebt in alle woorden bloemen geplant.

Ik hoop dat je niet voor niets pijn hebt gehad; ik hoop dat mensen beter zullen leren luisteren. Als ze dat doen, dan zullen wij jouw verhaal vertellen.

Ik wens je klaprozen en zielenrust.

Liefs van Nina

Nina van Tongeren (19)
Studeert writing for performance aan de HKU en is werkzaam bij het Dordtse theater Het Weeshuis. Ze schrijft voornamelijk dramateksten en poëzie, maar is ook zoekende in scenario en proza. In haar schrijven zoekt ze naar kwetsbaarheid en probeert ze altijd oprecht te zijn, ook als dat soms pijnlijk is.