Complexe PTSS en therapie tijdens de coronacrisis
Al een paar weken zijn er geen face-to-face afspraken op de locatie vanwege het coronavirus. We kunnen beeldbellen, maar daardoor voelt de plek waar ik al een tijd goede hulp krijg en ik me veilig voel eigenlijk verder weg dan ooit. Gelukkig is het mogelijk op verschillende manieren in contact met mijn behandelaren te blijven en proberen we er zo goed als het kan vorm aan te geven.
Voor mezelf is het vooral balans zoeken in hoe ik het beste met deze situatie om kan gaan. Elke dag probeer ik naar buiten te gaan, maar het voelt soms onveilig.
Met name de onrust bij mensen, bepaalde blikken in de ogen en de anderhalve meter maatregel, waar sommigen laconiek mee omgaan en weer anderen geïrriteerd op reageren als deze niet wordt nageleefd.Gelukkig is de ergste hamsterwoede voorbij, zodat ik niet meer in paniek de supermarkt uit hoef te vluchten terwijl ik net de moed bij elkaar had verzameld te gaan. Op straat en in de supermarkt probeer ik in de gaten te houden of mensen niet te dichtbij komen. Al is dat in een winkel en op de fiets een behoorlijke uitdaging. Ik merk dat ik er bijna op de automatische piloot hyperalert van word, zodra ik me buitenshuis begeef en schrok van de week zelfs van mijn eigen schaduw toen ik ergens de hoek omsloeg.
Thuis komen de muren af en toe op me af, omdat ik me opgesloten voel. Ik probeer grip op het hier en nu te houden door in contact te blijven met vrienden via de telefoon en Whatsapp, mijn oefeningen te doen en oude hobby’s uit de kast te halen. Desondanks lukt het me niet altijd aan paniekaanvallen en herbelevingen te ontkomen. Afgelopen week probeerde ik het tekenen op te pakken, maar ik had vrijwel geen gevoel in mijn vingers. Uit frustratie en verdriet vlogen mijn potloden door de kamer. Vervolgens zat ik middenin vroeger en werd ik overspoeld door een nare gebeurtenis uit het verleden. Omdat ik bij de behandeling best wat stappen heb gemaakt had ik niet verwacht dat mijn klachten weer zo heftig zouden toenemen. Het lukt me te bedenken dat het geen terugval is, ik na ontregeling kan opstaan en dat de angst er in het hier en nu niet op deze manier hoeft te zijn, maar iets kunnen bedenken en iets opeens tot in je vezels voelen zijn twee verschillende dingen.
Voordat het coronavirus uitbrak was ik door mijn PTSS klachten dikwijls aan huis gekluisterd en waren activiteiten zoals op vakantie, naar een druk café of de bioscoop gaan niet mogelijk. Na een poos lukte het een haalbare invulling in mijn dagen te vinden, een aantal keer per week onder de mensen te zijn en er in de behandeling aan te werken. Sinds de corona-uitbraak is die dagelijkse routine verdwenen en moet ik er een andere draai aan zien te geven. Het kleine netwerk dat ik heb is nagenoeg weggevallen en het is van enkele keren per week onder de mensen zijn veranderd naar eens per week iemand zien. Kennissen die ik zo nu en dan tegenkwam en mensen uit mijn omgeving moeten heel begrijpelijk eveneens een modus zien te vinden in een situatie die voor iedereen de nodige spanning oplevert. Met sommigen speel ik Wordfeud op mijn telefoon en drie avonden per week speel ik spelletjes als Pictionary met drie vriendinnen en hun kinderen via beeldbellen. Op die momenten vergeet ik eventjes, waar ik me de voorgaande uren doorheen heb moeten worstelen.
Tijdens het beeldbellen met mijn psycholoog moet ik me inspannen haar goed te kunnen volgen, omdat de verbinding soms hapert. Het scherm schept afstand en het voelt ongemakkelijk mijn gevoelens op deze wijze met haar te delen. Ik mis het erg dat ik niet tegenover haar in haar gezellige kamer kan zitten. Van de ene op het andere dag stopte mijn wekelijkse behandeling op de locatie. Ik was er behoorlijk van van slag. Tien jaar lang werd ik van het kastje naar de muur gestuurd voor traumabehandeling en nu is in één keer de plek weggevallen, waar het wel mogelijk is en we belangrijke stappen aan het maken zijn. ’s Nachts, als ik niet kan slapen en naar buiten kijk om tot rust te komen, vraag ik me af wanneer ik mijn psycholoog en psychiater weer kan zien en wanneer het allemaal voorbij zal zijn, maar net als de sterren aan de hemel lijkt dat oneindig ver weg.. Geen eind in zicht maakt het moeilijk. Toch probeer ik mezelf elke ochtend moed in te spreken dat ook dit voorbij zal gaan. Ik probeer me niet te laten leiden door angst en manieren te vinden om zo stabiel mogelijk te blijven; dagelijks even de deur uit te gaan, gezond te blijven eten, op rustigere momenten te wandelen of fietsen en in contact met mezelf en anderen te blijven.
Therapie op afstand is pittig en ik zou intussen niets liever willen dat de dag komt dat ik met het openbaar vervoer naar mijn behandeling kan gaan. Gewoon verder gaan met waar we mee bezig waren zonder andere gevaren op de loer. Ik durf erop te vertrouwen dat we er met elkaar een weg in blijven vinden en er goed doorheen komen. Inmiddels zijn de belconsulten opgeschroefd en gaan we meer op behandelen over, zodat er hopelijk wat lucht en beweging kan ontstaan. Het helpt me dat ik hen altijd mag schrijven en mijn gedachten op papier kan zetten om rust en ruimte in mijn hoofd te scheppen. Op moeilijke momenten lees ik de berichtjes terug die ik heb ontvangen en denk ik aan hun woorden door de telefoon, waardoor ik me weer een beetje verbonden voel met mezelf en de wereld om heen. Het betekent veel voor me dat ze er voor me zijn en ik het nu niet alleen hoef te doen in een periode die zo aan vroeger raakt.
Voor hulp en advies in coronatijd kun je elke werkdag van 9.00 tot 22.00 uur terecht bij wijzijnmind.nl