Behandeling Complexe PTSS: 10 jaar, 8 intakes en 5 behandelingen verder

Na het invullen van de vragenlijsten pakte mijn therapeut de lijst met symptomen erbij en ik herkende ze vrijwel allemaal: herbelevingen, heftige schrikreacties, vervreemding van het eigen lichaam, gaten in het geheugen, wegraken, nachtmerries, onverklaarbare pijnen, overdreven waakzaamheid. Een kleine greep uit de lange lijst met klachten die zich kunnen voordoen bij Complexe PTSS. Ondertussen heb ik een beter beeld ervan, maar na al die jaren kan ik nog altijd geen grip op mijn klachten krijgen. Nare beelden op televisie, het hard dichtvallen van een deur, het zien van agressie langs het sportveld of een onschuldig duwtje in een drukke tram kunnen al triggers zijn om volledig van slag te raken.

Op mijn vierde bezocht ik voor het eerst een psycholoog, omdat ze op school vonden dat ik extreem angstig was. Kort daarna besloten mijn ouders dat het tijd was voor een andere school. Op de nieuwe school vonden ze het blijkbaar niet gek dat ik me soms lange tijd op de wc verstopte of tijdens de pauze met buikpijn in de poppenhoek lag terwijl mijn vriendinnetjes over het schoolplein huppelden. Op de middelbare school had ik een meer oplettende leerkracht die me op een dag na de les vroeg of er iets was en waarom ik mijn huiswerk niet had gemaakt. Dat de dag ervoor de oefeningen voor straf uit mijn schrift waren gescheurd durfde ik niet te vertellen. De rest ook niet, maar ze had niet veel woorden nodig om te begrijpen dat er iets ergs aan de hand was. Niet veel later ontdekte de schooldokter het geheim dat ik tot die tijd zoveel mogelijk onder mijn kleding verborgen had proberen te houden. Ze schakelden de huisarts in en maakten er melding van. Er werd onvoldoende medewerking verleend. Vooral de huisarts en instanties werkten niet mee. Uiteindelijk kon ik terecht bij een GGZ instelling. Van de gesprekken kan ik weinig herinneren. Alleen dat ik het liefst onder de tafel had willen kruipen, omdat ik over dingen moest praten waar ik geen woorden aan kon geven en dat de maatschappelijk werkster de dader serieuzer nam, waardoor ik helemaal niks meer durfde te vertellen. Na haar opmerking dat het wel meeviel stond ik binnen een paar weken weer op straat. Angstiger en eenzamer dan ooit…

Ondanks dat ik toen heb besloten nooit meer een stap binnen te zetten bij een GGZ instelling lukte het 10 jaar geleden niet meer de zware last van vroeger in mijn eentje te dragen en besloot ik toch weer hulp te zoeken. Ook dit keer viel het niet mee en dan bedoel ik alleen nog maar het vinden van de juiste hulp. Binnen de Basis GGZ kreeg ik overal na de intake of een paar gesprekken te horen dat de problematiek te complex was om binnen eerstelijnszorg te behandelen, waarna ik werd doorverwezen naar de Gespecialiseerde GGZ. Daar kreeg ik vervolgens weer te horen dat de problematiek te complex was om intensief of met EMDR te behandelen, waarop weer steunende Basis GGZ werd geadviseerd. 10 jaar lang werd ik van het kastje naar de muur gestuurd. Waar ik bij de ene therapeut net een beetje durfde geloven dat mijn klachten kwamen door wat me is aangedaan en het niet mijn schuld is werd bij een volgende hulpverlener afgedaan als een fobietje, waar ik maar mee moest leren leven.

Inmiddels heb ik 8 intakes met de nodige wachttijden bij verschillende instellingen achter de rug, ben ik 5 behandelingen verder en door mijn laatste psychotherapeut verwezen naar een traumacentrum, waar een opnamestop was vanwege de wachtlijst. Na intensieve gesprekken en een onderzoek werd zoals al 5 keer eerder Complexe PTSS met dissociatieve klachten vastgesteld. Er werd een behandeladvies gegeven, waar zowel mijn behandelaar als het traumacentrum geen geschikte plek in de regio voor konden vinden. Daarna werd toch maar weer het advies voor ondersteunde therapie gegeven en zou ik bij de huidige GGZ instelling 12 uur per jaar Basis GGZ mogen krijgen. Als ik wilde mocht ik het wel in gesprekken van een half uur of korter doen, zodat ik meer gesprekken zou kunnen hebben per jaar. Ik was zo lamgeslagen dat ik er nauwelijks op kon reageren. Had ik hiervoor al die zware gesprekken bij het traumacentrum moeten doorstaan en me door de meest vreselijke gebeurtenissen heen moeten worstelen bij therapeuten die ik niet kende?! Hoe moest ik dit in hemelsnaam weer vrijwel helemaal in mijn eentje gaan doen met zulke heftige klachten?

En ik weet van de bezuinigingen en de werkdruk in de zorg, dat veel niet kan vanwege de verzekering, dat dossiers binnen bepaalde tijd moeten worden afgesloten, dat ik het de behandelaren in kwestie niet kwalijk mag nemen, waarom ik nog niet de juiste behandeling heb kunnen krijgen, waarom ze zeiden dat het beter is er niet over te praten, etc. Het is me allemaal vele keren uitgelegd, maar hoe goed ik er ook over nadenk, het lukt me niet om het te begrijpen. Waarom krijgt iemand met een gebroken voet gips om te helen en moet de ander het met een pleistertje op zijn gebroken ziel doen?

Tegen het advies in ben ik zelf op zoek gegaan naar een andere GGZ instelling. Na lang zoeken heb ik die gevonden. Eindelijk is er na al die jaren een fijne plek met begripvolle hulpverleners, waar goede hulp wordt geboden en ik niet bang hoef te zijn dat ik meteen weer word weggestuurd.  Ik weet dat het zwaar zal worden en dat ik misschien nog ergens anders een intensievere traumabehandeling zal moeten ondergaan, maar ik weet vooral dat ik nu de hulp en steun krijg die er al veel eerder had moeten zijn. En ook al kan ik eigenlijk nog steeds niet zo goed woorden aan vroeger geven, voor het eerst van mijn leven voel ik dat het er mag zijn en er niet meer over gezwegen hoeft te worden. Soms kan ik het bijna niet geloven…