Doe meer van dat wat je leuk vindt

Na een telefoongesprek van een half uur en een afspraak in de agenda te hebben gepland spreken we af op de voorwaarde, want dat vind ik het allerbelangrijkste, no strings attached. Het moet klikken en daar beslissen we over na een eerste kennismaking. Ik kan je gouden bergen beloven, de mooiste methodieken inzetten, maar wij moeten het samen doen. Zo gezegd zo gedaan, de kennismaking is geregeld.

Op de dag zelf is het prachtig weer, de picknicktafel is buitengezet, broodjes op tafel, toevallig zijn er ook net vrienden langs gekomen, kinderen op de trampoline en de hond loopt als een dolle tussen iedereen door te rennen. De kat ligt rustig languit in het zonnetje op een afstandje in de tuin, het kampvuur aan; heerlijk het is lente!

Dan gaat de telefoon. “We staan hier bij een friettent  voor de deur” Voorzichtig vragend..: “Dat klopt toch niet?” “Dat klopt,” zeg ik op mijn beurt. “Sorry dat ik nu te laat ben,” zegt moeder weer. “Nee hoor! Fijn dat je even gebeld hebt, dan kan ik het even uitleggen. Geloof me je bent niet de enige, waarbij dit gebeurt en we hebben alle tijd. “ Nadat de navigatie weer goed is ingesteld staan ze 10 minuten later bij ons. De hond heeft ze al enthousiast begroet, voordat ik het door heb en samen komen ze de tuin in lopen.

Een leuke frisse jonge dame komt naar me toe en geeft me een hand. Ik verontschuldig mezelf omdat ik nog in paardrij outfit sta. “De hele dag zit ik te paard voor wat bosritten en nu tijd voor jullie.” Een stralende glimlach is het antwoord. Ik zie pretoogjes die om zich heen kijken en haar zusje roept: “Het lijkt wel een speelboerderij! Mag ik op de trampoline?” Natuurlijk mag dat als moeder bevestigend antwoord. De hond wordt uitgebreid geknuffeld en mee gespeeld. Na een glaasje drinken, een kop koffie zucht moeder: “Oh wat is het hier fijn; het lijkt wel een andere wereld!”

Dan vraag ik het meisje of ze mij kan vertellen wat de reden is dat ze hier nu is. Ze kijkt me even indringend aan. De haan kukelt, dus we schieten alle twee in de lach. “Nou, Fiona.. Mag ik “je” en “Fiona” zeggen?” Ja dat mag. Graag zelfs, denk ik nog.  “Ik ben zo onzeker en ik ben vaak verdrietig. Ik hoop dat dat eens wat minder wordt.”

We lopen naar de paarden. “Hier heb ik al dagen naar uitgekeken,” kletst ze verder. “Ik hou zoveel van dieren.” We lopen door het bos, de wei in en daar staan ze, 4 paarden, pony’s eigenlijk. Hoe gaan we die nu uit de wei halen??? Wat zouden we eigenlijk allemaal kunnen bedenken?

Moeder en zusje laten ons even alleen en gaan terug naar de trampoline. We zijn over een halfuurtje terug zeg ik. “Ah nee dan al!!!?” Dan gaat ze verder: “Op het paard zonder zadel dat is best eng, want ik heb eigenlijk nog nooit op een groot paard gezeten. Fiona, ik ben eigenlijk heel zenuwachtig en vind het wel eng. Hoe gaan we dat doen? Samen?”

En dan zit ze op een paard en terwijl ze honderduit praat over thuis, onzeker zijn, haar hobby’s, school, vriendjes, de dingen die ze eng vindt, de pestkoppen… zie ik de schouders zakken, de armen losjes op de benen liggen en rijdt ze los op een paard zonder zadel… Wauw!!!!

Nadat iedereen weg is en een nieuwe afspraak is gemaakt zie ik mijn partner, ook trainer bij Bosleven, nog even. “Hoe is het gegaan?” vraagt hij. “Wat een lief dapper kind,” zeg ik.  “We hadden tijd tekort; ze bleef maar praten en praten.” Hij kijkt me aan en lacht. “Nou tijdens het wachten met moeder gesproken en die zei nog dat ze hoopte dat ze zou gaan praten. Ze praat al heel lang met niemand meer, sluit zich steeds verder af en maakt zich daarover grote zorgen. Ik zei nog tegen haar: Ik denk dat dat wel goed komt…..”

Fiona van Hout
Jeugdhulpverlener @Bosleven

* Bovenstaande blog is een fictieve omschrijving van hoe het bij Bosleven kan gaan