Het is stom
Je loopt midden in de nacht naar beneden, je pakt je schooltas. Ik volg je, want ik hou in de gaten wat je gaat doen. Je slaapt nog, in je slaap verwerk jij het meest wat er allemaal in je leven gebeurt. Je pakt je rugtas en vervolgens hang je hem terug en zeg je: ‘Nee, want juf is weg. ‘ Ik hoor het je zeggen en ook al slaap je, ik hoor het neergeslagen toontje in je stem.
Het klopt je juf die je twee jaar in je klas heb gehad is weg, niet voor vakantie maar echt weg, een andere baan.
Deze juf kreeg je toen je van regulier onderwijs naar speciaal onderwijs ging. Deze juf had je vijf dagen in de week. Deze juf had meer tijd voor je, deze juf vond het niet vervelend als ik weer eens kwam met wat er thuis speelde. Deze juf sprak met Rijndam revalidatie waar jij loopt vanwege lichamelijke klachten. En deed ook wat de afspraken waren. En natuurlijk zal het eens een keer anders gelopen zijn en natuurlijk was het niet altijd makkelijk zowel voor jou als de juf niet. Je bent namelijk niet de enige in de klas.
Je loopt weer naar boven, gaat ondertussen nog even plassen en gaat weer in bed liggen, er komen nog wat onsamenhangende vragen uit: ‘Waarom spreken ze Duits?’ En je legt je hoofd neer. Ik loop de trap naar beneden waar mijn bed staat. Ik denk nog aan je en dat je het er moeilijk mee hebt. Afscheid nemen is sowieso moeilijk voor jou, je doet net of het je niks doet maar ik merk aan je gedrag en onrust in je lichaam dat je het allesbehalve leuk vindt. Je tweelingzus doet nonchalant; we krijgen toch een andere juf dus ze mag weg… Maar vervolgens zegt ze dat deze juf de liefste juf ooit is. En ook zij gaat deze juf missen. En ik, ik ga haar ook missen. Twee jaar geleden kwamen mijn twee dochters bij haar in de klas. Ze had voor deze twee meiden nog niet veel meisjes in de klas gehad, misschien wel helemaal niet. Ik had gesprekken met haar, zware gesprekken, leuke gesprekken. Een keer had ik haar ge-appt, maar het appje was voor mijn oudste dochter bedoeld. Het was een hilarisch momentje. De keren dat ik in klas hielp waren prettig, een rustig sfeertje ondanks dat er heus weleens iets net anders liep. Na het eerste schooljaar gelukkig nog een schooljaar met dezelfde juf. Opluchting want zij kon mijn meiden al aardig lezen en mijn meiden wisten precies hoe de juf in elkaar zat. Hoe ze reageerde als het even anders liep in de klas, hoe haar gezicht was als ze boos was of juist als het allemaal prima ging. Haar lichaamshouding… Er was vertrouwen gekomen, wat fijn, je kind met een gerust hart achterlaten op school.
Nu is het afscheid een feit, op naar nieuwe juffen. Het is vrij normaal dat er wisseling is met leerkrachten, maar met sommige heb ik gewoon meer moeite met loslaten. Het is dan gewoon stom.
Juf Tera, bedankt voor de twee fijne schooljaren!
Mariska
Moeder van 3 fant-ass-tische dochters