Hoe een hulphond mijn leven met CPTSS en DIS aanzienlijk kan verbeteren

Uit het onderzoek kwam naar voren dat ik me afzonderde van de buitenwereld. Ik had geen behoefte aan contact met andere mensen. Ik had ook geen enkel contact met leeftijdsgenootjes en speelde alleen met zogenaamde “fantasie vriendjes”. Er werd verder geen onderzoek gedaan naar de oorzaak van mijn gedrag. Omdat de buitenwereld te onveilig en te bedreigend voor me was, creëerde ik onbewust, een eigen veilige wereld in mij; mijn binnenwereld. Deze binnenwereld bestaat uit verschillende persoonlijkheden.  Op 6-jarige leeftijd werd ik door mijn ouders het huis uitgezet. Ik kwam terecht in verschillende kindertehuizen, internaten, pleeg- en gastgezinnen. Ik werd herhaaldelijk zeer ernstig verwaarloosd, mishandeld en seksueel misbruikt. Mijn lichaam werd verkocht aan wildvreemde mannen. Als gevolg van het seksueel misbruik raakte ik op 12-jarige leeftijd zwanger. Nadat ik zeer ernstig werd mishandeld, kwam het kindje ter wereld. Vlak na de geboorte overleed ze.  Door al deze trauma’s ontwikkelde een Complexe Posttraumatische Stressstoornis (CPTSS) en Dissociatieve Identiteitsstoornis (DIS).

Als kind zijnde stond ik iedere dag op met buikpijn. Nergens voelde ik me veilig. Ik speelde en praatte met de vriendjes en vriendinnetjes die in mijn hoofd zaten. Ook zocht ik troost bij hen. Voor mij was dit heel normaal. Ik dacht dat iedereen dit had. Wanneer iemand tegen me schreeuwde en tierde, waren er verschillende persoonlijkheden die op een troostende manier liedjes begonnen te zingen. Dit zorgde ervoor dat ik werd afgeleid van het psychische geweld. Het geschreeuw en getier verdween langzaam naar de achtergrond. Totdat ik uiteindelijk alleen nog maar de troostende stemmen in mijn hoofd hoorde. Wanneer ik werd mishandeld en/of seksueel misbruikt, was het alsof mijn lichaam en geest werden uitgeschakeld. Lichamelijk en emotioneel voelde ik helemaal niets.

Er is nog heel weinig bekend over DIS. Binnen de hulpverlening wordt DIS vaak niet herkend en/of erkend. Dit maakt het heel moeilijk om een juiste diagnose- en behandeling te krijgen. In het dagelijks leven heb ik nog steeds last van de gevolgen van de traumatische gebeurtenissen. Ik heb veel last van nachtmerrie en herbelevingen. Ik ben constant alert omdat ik bang ben dat me iets zal overkomen. Dit zorgt ervoor dat ik geen sociale contacten heb en niet zelfstandig kan deelnemen aan de maatschappij, zonder hulp van derden. Buitenshuis voel ik me onveilig, ben ik angstig en kan ik door de kleinste dingen in paniek raken. Boodschappen doen, de stad in gaan of bij iemand op bezoek gaan, zijn voor mij meestal onmogelijk. Ik ben ontzettend dankbaar dat ik hulp krijg maar voel me niet gelukkig met de situatie zoal die nu is. Wat ik het liefst zou willen is een toekomst waarin ik onafhankelijk ben van anderen. Vanachter mijn laptop, zet ik me in voor lotgenoten door online-gesprekken te voeren en ervaringen uit te wisselen. Ik wil heel graag de taboes rondom mensen met DIS en andere psychische aandoeningen doorbreken. Het zou mooi zijn wanneer ik me veilig genoeg zou voelen om dit ook buitenshuis te kunnen doen.

Sinds een aantal jaar ben ik in behandeling bij een psycholoog. Doordat ik jarenlang ben blootgesteld aan ernstige en herhaaldelijke traumatisering, is genezing in mijn geval helaas niet mogelijk. De behandeling die ik heb, is dan ook op gericht, om mijn leven, zo leefbaar te maken. Een wijze les die ik van mijn psycholoog heb geleerd is, dat vechten tegen mijn psychische aandoening geen enkele zin heeft. Het kost me alleen maar energie en levert me uiteindelijk niets op. Na een lange weg met veel ups en downs heb ik voor 90% leren accepteren dat ik DIS en CPTSS heb.100% zal het voor mijn gevoel nooit worden. Het blijft lastig om constant rekening te moeten houden met mijn aandoening. En ergens is er nog steeds een stemmetje dat zegt: ”Ik wil gewoon een normaal leven.” Net als mensen met een lichamelijke handicap, ben ik ook steeds op zoek naar hulpmiddelen die mij helpen, mijn leven te verbeteren.

Wat het moeilijkst voor mij is, is deelnemen aan de maatschappij. Het gevoel van wantrouwen naar mensen blijft. Hierdoor ben ik constant alert en houd ik alles en iedereen in de gaten voor het geval er gevaar dreigt. Het gevoel van onveiligheid zit er, vanaf mijn geboorte, als het ware ingebakken.

Waar ik me wel veilig bij voel, zijn dieren. Ik heb altijd huisdieren gehad en vind het fijn om ze te verzorgen, te knuffelen en de onvoorwaardelijke liefde die ze voor mij hebben en ik natuurlijk ook voor hen. Na een lange zoektocht, veel research en gesprekken met mijn psycholoog, zijn we dan ook tot de conclusie gekomen dat een PTSS hulphond mijn leven zal verrijken.

• Onder intensieve begeleiding van professionals wil ik heel graag een pup opleiden tot officiële hulphond.
• Iedere hond heeft verzorging nodig en dat zorgt voor structuur en een dag invulling.PTSS hulphonden zijn er specifiek voor mensen met angsten, depressies en trauma’s.
• Een PTSS hulphond is voortdurend gefocust op zijn baasje.
• Hij is erop getraind om gevoelens en emoties van zijn baasje te herkennen en hierop in te spelen.
• De kans op een paniekaanval wordt kleiner doordat een PTSS hulphond zorgt voor afleiding.
• Bij de eerste tekenen van een nachtmerrie, zal hij zijn baasje wakker maken. Hiermee voorkomt hij heftige herbelevingen van de traumatische gebeurtenissen.
• Op straat zorgt de hond ervoor dat mensen niet te dicht bij komen. Voor mensen met PTSS kan dit namelijk erg benauwend en bedreigend zijn.
• Wanneer dit het geval is, zal de hond tussen de baas en de persoon in gaan staan.
• Een PTSS hulphond zal er ook voor zorgen dat zijn baasje “in het hier en nu blijft”, zodra deze dreigt te gaan dissociëren.
  Mocht dit niet lukken dat zal hij zijn baasje in veiligheid brengen en hulp inschakelen.
• Een PTSS hulphond mag overal mee binnen, ook bij ziekenhuizen, huisartsenpraktijken,  overheidsgebouwen, bibliotheken, enz.
• Een PTSS hulphond is er altijd en overal voor mij, 24 uur per dag, 7 dagen in de week. Ik ben heel dankbaar voor de hulp die ik krijg uit mijn omgeving. Praktisch gezien is het gewoon onmogelijk om altijd voor mij klaar te staan, en dit zou ik ook niet willen.

Het feit dat een PTSS hulphond ervoor zorgt dat ik me veilig en beschermt kan voelen, geeft niet alleen mij, maar ook de mensen in mijn naaste omgeving een geruster gevoel.

Met een indicatie op zak, deed ik vol goede moed een aanvraag voor een PTSS hulphond bij mijn ziektekostenverzekeraar en de WMO van de gemeente. Ik was diep teleurgesteld dat mijn aanvraag werd afgekeurd. Het oneerlijke aan de hele situatie is dat mensen die PTSS hebben opgelopen tijdens hun werkzaamheden, zoals veteranen en politieagenten, de kosten wel vergoed krijgen. “Dat is nu eenmaal bij wet zo geregeld….” Ik was boos en verdrietig omdat ik dacht dat ik dé oplossing had gevonden. De kosten voor een opleiding bedragen 20.000 Euro. Dit is inclusief een tweejarige opleiding en heel wat uren intensieve training en begeleiding voor, tijdens en na de opleiding, voor de rest van zijn hulphondenbestaan dat meestal een periode van 10 jaar is.

Door DIS en CPTSS heb ik een WAO-uitkering omdat ik 100% ben afgekeurd. Ik probeer er alles aan te doen om het bedrag bij elkaar te krijgen. Mensen persoonlijk benaderen, is voor mij te moeilijk. Via internet probeer ik zoveel mogelijk donaties te krijgen zodat ik kan starten met de opleiding en kan werken aan een nieuwe toekomst. …een toekomst waarin de gevolgen van mijn trauma’s beter hanteerbaar zijn doordat ik zelfstandig en zelfredzaam ben en niet meer afhankelijk van anderen.

De doneeractie van Mirte is te vinden op:  Help Mirte aan een PTSS hulphond