Onbekende reis
“Geef mij een hand…” zeg je met een gestreste toon in je stem, jouw hand zoekt gehaast mijn hand. Je hoofd gaat schichtig heen en weer. Dan een auto die gas geeft, jij knijpt mijn hand fijn. Je blijft snel heen en weer kijken. En dan nemen we de stap naar de overkant. Ineens zie ik je tranen.. Je huilt. Ik troost je. Je bent zo bang bij het oversteken. Bang dat je aangereden wordt door een auto.
Als je tranen droog zijn ga je schelden, je scheldt de automobilist uit voor alles wat mooi en lelijk is. Ik zeg zachtjes… “Niet zo lelijk praten en ook niet zo hard.” Ik merk dat ik om mij heen kijkt om te kijken of niemand de razernij hoort van mijn bijna 10 jarige dochter. Toch een vorm van schaamte bij mij als moeder. Ik wil mij niet schamen, Maar als ik haar zo hoor schelden voel ik het schaamrood bij mijn wangen omhoog komen.
Ik weet het is jouw hoofd die je weer op de proef stelt, het was een onverwachte situatie dat die auto ineens gas geeft. Jij kan niet goed tegen onverwachte momenten. Je kan niet tegen harde, onverwachte geluiden. Je raakt in paniek of je hoofd gaat dan op slot en dan is het net of alles wat je geleerd heb spontaan vergeten is… je reageert… het is vluchten of vechten. Ook al ben ik je moeder, ik weet nog steeds niet altijd wat er gebeurt. Is het nu vluchten (dus naar binnen keren en niks zeggen en jezelf afzonderen) of vechten (gillen, vloeken, krijsen, maar ook slaan, schoppen).
Dit is dan nog één moment, een moment dat ik met mijn bijna tien jarige dochter met Autisme naar school loop en dit is eigenlijk maar een klein ding in mijn ogen. Hoe moet het later gaan? Ik zal heel lang je hand vast willen blijven houden bij het oversteken. Ik wil eigenlijk het liefst continu bij je in de buurt zijn om je te helpen en te troosten. Maar dat gaat niet en kan ook niet. Als moeder met een kind met Autisme wordt er veel van je gevraagd, je denkt heel vaak: doe ik het wel goed? Het is veel aandacht geven, uitleggen, blijven proberen, incasseren, maar ook krijgen. Hoe onbetaalbaar is jou knuffel! Hoe onbetaalbaar is het als jij met je grote meisjeslichaam op mijn schoot komt zitten, terwijl je nog denkt dat je 3 jaar bent. Dat is ook genieten… Het is een onbekende reis. Onbekend hoe jij je nog gaat ontwikkelen. Onbekend… een goed woord wat past bij hoe jouw leven nog is en precies ook een juist woord hoe onbekend ons leven is.
Mariska
Moeder van 3 fant-ass-tische dochters