Onderwereld van Autisme
De onderwereld van Autisme, de zwarte kant, de vermoeiende kant, de slopende kant… soms moeten we het veilige, duidelijke, gestructureerde wereldje verlaten en naar buiten gaan, iets doen wat onze kinderen liever niet doen, en als we naar buiten gaan dan komt de after party… ik bereid mij voor, ik weet wat mij te doen staat, ik weet dat ik het aankan, ik signaleer alle signalen, ik weet dat autisme mij keihard gaat aanvallen.
En als je kind dan in de buitenwereld zich zelf niet onder controle kan houden dan ben je druk bezig om het te temperen… en dan kijk ik soms stiekem om mij heen en dan zie ik mensen met hun kinderen, kinderen die wel alle prikkels aankunnen, kinderen die genieten van de buitenwereld. Ik zie hun ouders kijken naar mijn kind, je ziet ze fluisteren en je weet het, het gaat over jou en je kind. En ik begrijp het.. ik zou waarschijnlijk hetzelfde gedaan hebben in de tijd toen ik geen kinderen had. En dan krijg je de goed bedoelde opmerkingen: Hoe doe je het? Hoe hou je het vol? Tja, ik heb geen optie, je gaat maar door met vechten, je gaat maar door…
En als ik dan in bed ligt soms gaan je gedachten op hol, hoe zou het gaan?… op de middelbare school?…later op hun werk?…krijgen ze een relatie?… zou kinderen krijgen een optie zijn?… wat als ik als moeder ziek wordt of komt te overlijden? En dan bedenk ik mij, Kom op… niet te ver vooruit denken, ze moet eerst nog haar spreekbeurt in groep 5 doen. En ach het maakt niet uit wat ze gaat doen, als ze maar gelukkig is. Oh wat zou ik dat graag…. dat ze gelukkig is, Alstublieft laat haar gelukkig worden, Laat het haar wat makkelijker worden in het leven, laat haar blij worden, Geen negatieve gedachten… geen stress… geen pijn… geen chaos in haar hoofd… geen overprikkeling….. meer eigenwaarde… Dat is wat ik als moeder wil… dat mijn kind een goed leven heeft.
De onderwereld van Autisme… Wat doet het met je lichaam als ouder met een kind dat Autisme heeft? Het stress niveau dat je dagelijks bereikt, je hartkloppingen, je hoofdpijnen, je verdriet, de korte nachten, het geregel, jezelf voorbij lopen… Hoe red ik het door de dag? Eigenlijk is het antwoord op de laatste vraag simpel. Ik red het door de dag door een kus van mijn kind, een onverwachte kroel of een van hun kinderlijke grapjes die ze regelmatig maken. Een dag die nooit vanzelfsprekend is, een dag die niet te voorspellen is. Maak je vrij van verwachtingen, want verwachtingen moeten continu bijgesteld worden.
Mariska
Moeder van 3 fant-ass-tische dochters