Practise what you preach
Gedachtenvonkjes noem ik ze… Heldere momenten, van die beelden en woorden, die ineens rondspringen in het donker van de nacht. Wakker worden en beseffen dat je nog zoveel moet… Ik denk aan vandaag, aan morgen en overmorgen. Contracten moeten op orde, een cursus om up to date te blijven, de kinderen weer naar school, de administratie moet af, afspraken met vrienden maken en oh ja niet vergeten te bellen voor de tandarts. Gedachtenvonkjes worden langzaam gedachtenknopen…
Een pond rust en het mag best een onsje meer zijn, schiet er door mijn hoofd… Het lijkt ineens wel een mantra en direct worden de vonken weer kronkels, gedachtegangen… Is er eigenlijk weleens een moment dat de tijd even stilstaat? Gewoon niets, geen telefoon, geen mailtjes, geen werk, geen files, geen huishouden, gewoon niets noppes nada niente? En als dat zo zou zijn.. Zou ik me dan nog zo voelen? Zou er eigenlijk nog wel haast zijn? Stress? Depressies? Het gevoel van achter de feiten aan… Zouden wij als mensen dan ook minder last hebben van pijntjes of kwaaltjes? Sterker nog; zouden we in de samenleving nog wel boos zijn, ruzie maken, elkaar misgunnen, ongeduldig zijn, oververmoeid zijn? Zouden we dan nog scheiden, oorlog maken? Zou mijn werk dan eigenlijk nog wel bestaan?
Werk? Bedoel ik niet mijn passie, mijn visie, het idee wat ik had om ooit voor mezelf te beginnen… Rust en ruimte. Tijd nemen voor de kleine dingen in het leven; kijken, voelen, ervaren wat er belangrijk is voor jou en voor anderen. Na jaren in de molen van jeugdzorg te zijn mee geslingerd, gaan doen wat je echt dacht dat nodig was. Ooit heel bewust gekozen voor deze plek in het bos, de naam, de sfeer, de dieren, de ruimte, een klein huisje, omringd door de bossen; letterlijk een afslag van de hoofdstraat. Even weg uit de dagelijkse sleur, even stilstaan bij de dieren, de geuren van het bos. Een plek waar je even niet zo veel hoeft, ruimte, voor gesprekken, voor keuzes, voor jezelf. Om dan vervolgens de straat weer uit te rijden naar de hectiek van de dag, maar volledig met een andere blik.
Kun je de situatie niet veranderen, dan verander je de manier waarop je ermee omgaat. En dan weer die vonkjes, die nu vonken worden…
Het zit niet in je werk, het zit niet in de mensen om je heen, het zit in jou. In je hoofd, in je lijf, in je adem, in je kijken. Bewegen zodat je bloed weer gaat stromen, zorgen zodat dat je lief kan hebben, leren als voeding voor de hersenen, spelen omdat je er zo blij van wordt, trainen omdat je weer uitgedaagd wordt… Anders kijken…
Dat is preventief, dat is kostenbesparend, dat is wat mensen weer sterker maakt zonder dure zorg. En dat is wat ik kan vertellen aan de mensen van de contracten, de subsidiegevers, de instanties die vinden dat het allemaal goed onderbouwd moet zijn. Vol energie, morgen weer aan de slag, met een kop koffie erbij en de kat op het toetsenbord.. Krijg er bijna zin in. Ik schiet in de lach. Zo, ik kan weer terug naar de nacht. Vonken worden weer dromen. Practice what you preach… Hoe simpel kan het eigenlijk zijn!?
Fiona van hout
Jeugdhulpverlener @Bosleven