Strandpaviljoen Paal 9. Even niets moeten
“Goed… hoe zien de plannen er verder uit vandaag?” Die vraag stelt een verveeld ogende man aan een vierkoppig gezelschap. Moeder en kinderen zitten, hangen en liggen op de meterslange loungebank rechts naast mij. Niemand reageert. Vanuit mijn positie zie ik een kluwen ledenmaten. Het is niet te ontdekken welk onderdeel bij welk hoofd hoort. In ieder geval is het duidelijk dat niets van plan is om in beweging te komen. Rondslingerende handdoeken, zwemspullen, stripboeken, tijdschriften en lege flesjes Ice tea zijn het bewijs van een lange stranddag.
Ik heb het te doen met de hulpeloze vader. Hij wil verder met zijn dag en heeft de andere gezinsleden daarbij nodig. Deze moeder daarentegen, tevens tieneropvoeder, vriendin, buurvrouw, dochter, zus, tante, nicht, communicatieadviseur, tekstschrijver, coach en collega geniet met volle teugen dat er op dit moment helemaal niets moet en alles mag. Met voeten op tafel, een glas rosé en een kaasplankje binnen handbereik wil ik aan mijn eerste vakantieschrijfsel beginnen. Niet omdat het moet maar omdat ik er zin in heb. De vader van het stel kopt de openingszin feilloos in. Bedankt nog.
Vader vindt het duidelijk welletjes met de stranddag. Tijd voor overleg met de ledenmaten. Hoe laat gaan we weg? Wie ruimt op? Wie rekent af? Moeizaam krijgt hij de antwoorden uit de bruingezonde en lome hoofden. De frisdrank wordt afgerekend, na overleg of er gepind of contant betaald gaat worden.
Links van mij op de lange bank vindt een hereniging plaats tussen een Texelse moeder en een dochter van de wal. Voordat het bijkletsen begint moet er eerst overlegd worden. “Waar zullen we eten en hoe laat? Zullen we nu een biertje nemen maar wie rijdt er dan terug?”
Dat ‘moeten’ overleggen is precies de reden dat ik alleen op vakantie ben. Even helemáál niet overleggen, niet opvoeden, niet wachten, niet aanpassen, geen voorstellen doen, geen concessies doen, geen verantwoording nemen of geven. Even helemaal niets.
Ik ben een paar uur op dit eiland en weet nu al zoveel om over te schrijven. Observeren, luisteren en noteren, wat een heerlijk beroep heb ik. Zoveel inspiratie veroorzaakt ook een nadeel. Ik zal moeten overleggen welk onderwerp mijn blog gaat halen. Overleggen met mezelf, dat wel. Proost.
Margriet Aalberts
Vrijwillig redactioneel medewerker bij wijkkrant De Reelander
Communicatieadviseur bij Zinsels | inspiratie en communicatie