Strijd Complexe PTSS: vroeger vs hier en nu

Zodra ik weer wat rustiger kan nadenken besef ik dat ik dit niet ben, maar dat dit verleden me is overkomen. Het is moeilijk onder ogen te durven zien dat er als baby al niet altijd goed voor me werd gezorgd en er in mijn jeugd vrijwel niemand was om me bescherming te bieden. Wat ik voornamelijk kan herinneren is dat het me kwalijk werd genomen dat ik zo’n lastig kind was en de schuld bij mij werd gelegd. Dat ik achter werd gelaten bij een monster, waarvan iedereen wist dat hij agressief was, werd nooit benoemd. Dat het te angstig was erover te durven praten, dat hij niet met zijn handen van me af kon blijven, werd niet gezien. Accepteren dat mijn jeugd op deze manier is gelopen is niet eenvoudig.

Tijdens de behandeling zou ik willen vluchten; weg van alles en het nare gevoel in me. Zodra ik erover probeer te praten verstijft mijn lichaam en voelt het alsof mijn keel wordt dichtgeknepen. Andere keren trilt mijn lijf van angst of lukt het nauwelijks erbij te blijven. Gelukkig lukt het dan om er met behulp van mijn psycholoog uit te komen. De ene keer gaan we terug naar de gebeurtenis en moet ik me indenken dat ze in het beeld van toen stapt. Dan zorgen we ervoor dat de heftige situatie stopt, wordt er gekeken waar mijn kleine ik behoefte aan heeft en gaan we naar een veilige plek. Naast een andere betekenis aan de gebeurtenissen te geven door middel van deze Imaginaire Rescripting past ze op andere momenten EMDR toe. Tussen sommige sessies door vraagt ze me door de kamer te lopen en de dingen, die ik om me heen zie, te benoemen. Op deze manier schiet mijn lichaam minder op slot en lukt het me meestal in het hier en nu te blijven.

De dagen daarna voel ik me regelmatig ziek en heb ik pijn in mijn lichaam. Wanneer het verleden zo dichtbij is overheersen gevoelens van schaamte en walging in me. Ook kan het van het ene op het andere moment lijken dat ik midden in vroeger zit. Net zoals een tijdje geleden toen ik op een avond op TV een nieuwsbericht over rustgevende middelen zag.  Omdat ik merkte dat het onderwerp me triggerde wilde ik de TV uitzetten, maar ik had de afstandsbediening niet binnen handbereik. Het enige dat ik nog weet is dat ik een doosje met blauwe pillen zag en volledig van slag raakte. Blauwtjes noemde hij ze. Alsof het snoepjes waren… Wat er die avond van dat nieuwsbericht precies is gebeurd kan ik me voor de rest niet goed herinneren.  Alleen dat ik mezelf enige tijd later in een hoek van de kamer op de grond aantrof en ik mijn benen niet meer kon bewegen. Door een oefening, die ik in de behandeling heb geleerd, lukte het op den duur in het hier en nu te komen, waarna ik op de bank warmte zocht onder een zacht dekentje.  De dagen erna voelde ik me beroerd.  Ondanks de goede telefonische hulp van mijn psycholoog en lieve berichtjes van vrienden verlangde ik bijna net als vroeger naar een moeder die me had kunnen troosten en verzorgen. Hoe vaak heb ik als klein meisje niet gehoopt dat ik bij haar op schoot had kunnen kruipen en dat ze, zonder dat ik veel had hoeven te vertellen, meteen had begrepen dat ik haar warmte nodig had.

In de loop der jaren heb ik geleerd voor mezelf te zorgen en heb ik aan mezelf beloofd dat ik in ieder geval elke dag moet proberen gezond te eten, te douchen en naar buiten te gaan. Dat laatste lukt soms niet. Vooral na het doormaken van herbelevingen en de zware therapie sessies niet. Dan komt sterk het gevoel naar boven dat iedereen het aan me kan zien en lijkt het dat het gore gevoel in me door al mijn poriën naar buiten komt. Na de behandeling van vorige week was dat eveneens het geval. Ik kon me de dagen erna haast niet bewegen vanwege de pijn die door de spanning die in mijn lijf was gekomen en voelde me een zombie. Wanneer het zo verdoofd in me voelt, dat het lijkt alsof ik dood in een levend lichaam zit, is het helemaal naar onder de mensen te komen. Toch ben ik deze week de deur uitgegaan.  Steeds een stukje verder en wat langer. In het begin leek het alsof ik niet echt onderdeel was van de bewegende wereld om me heen, maar door te gaan lukte het uiteindelijk het te doorbreken en te voelen.  Te voelen hoe de wind door mijn haar waait en ik weer met beide benen op de grond sta. Klaar voor de behandeling van aankomende vrijdag.