Aikido examen 

Je zet nog 2 stappen en dan draai je je om. Je pakt mijn hand vast en kijkt me wanhopig aan. ‘Ik vind het te druk mama,’ zeg je. Ik pak je vast en leg een arm om je heen alsof ik je wil beschermen tegen de drukte.  Ik kijk de zaal in, het is chaos. De eerste groep heeft examen gedaan. Ik zie blije, springende kinderen, trotse ouders, flitsende camera’s en enthousiaste meesters. Ik zie kinderen die zenuwachtig rondlopen, mensen weggaan en mensen binnenkomen. Ik voel jouw hand in mijn hand knijpen en je vertelt me nogmaals dat het te druk is. Ik zoek de mat af naar je meester. Hij ziet je en komt op ons af. Ik hoop dat je me loslaat nu je meester met geruststellende woorden tegen je praat. Ik zie alleen een wanhopige blik en ik voel een hand die mij nooit meer los wil laten. De meester loopt weer weg.

Het liefst draai ik me om en loop ik weg met Nina, maar ze moet hier doorheen. Ik kan haar niet altijd overal tegen beschermen. Ze moet soms dingen gewoon ondergaan. Ik blijf. Al kost het mij een hoop moeite. De andere meester klapt in zijn handen en de kinderen zitten in know time langs de kant op de mat. Nina blijft staan. Ik zeg tegen Nina dat ze in de rij moet gaan zitten. Ze beweegt niet, haar ogen vullen zich met tranen. Ik slik en ga op de bank zitten met Nina dicht tegen mij aan op de grond. De andere meester begint de les. Bij jou lopen de tranen inmiddels over je wangen. De meester begint te praten en een andere meester is jarig. Er worden grapjes gemaakt en er wordt nog gezongen. Voor Nina is het bijna niet meer op te brengen. Haar gezicht zit vol rode vlekken, verdrietig veegt ze haar tranen weg. Dan gaat het beginnen. De meester zegt dat ze 60 rollen moeten maken en dat ze dan beginnen met het examen.

Jij doet niets. Komt niet in beweging. Ik zeg je dat je moet gaan rollen. Je kijkt me aan, tranen stromen over je wangen en je ademhaling wordt onregelmatig.  Je meester merkt het op, komt bij je zitten en begint tegen je te praten. Op een rustige toon en met heel veel geduld praat hij tegen je. Je weet het niet of je wel examen wilt doen. De meester wordt geroepen. De examens gaan beginnen en daar moet hij bij zijn, maar hij laat je niet alleen. Hij blijft bij je. Stelt je nog 1x gerust en gaat terwijl de examens bezig zijn naast de andere meesters zitten.

Je bent pas later aan de beurt. De examens gaan op kleur van de band. Je zit gelaten toe te kijken hoe de andere examen doen. De groep voor je is klaar. De andere meester pakt het stapeltje van kinderen die nu examen moeten doen. Ik hoor hem zeggen tegen je meester dat Nina hier bij zit.

Hij vraagt je of je examen wilt doen? Je haalt je schouders op. Ik praat je geruststellend toe, maar zeg je heel duidelijk dat je nu ja of nee moet zeggen. Je raakt wederom overstuur, van binnen, want je uit het bijna niet. En dan staat je meester op en loopt naar je toe. Wederom met geruststellende woorden spreekt hij je geduldig toe. Je durft niet. En dan zegt de meester:  ‘Wil je anders met mij examen doen?’ Het raakt me. We pakken je allebei bij een hand en helpen je omhoog. En daar ga je met je meester richting de andere kinderen die zitten te wachten. Je gaat zitten en je meester gaat beschermend achter je zitten. Het geeft je vertrouwen. Je veegt je tranen weg en je lijf wordt iets rustiger. En dan doe je examen, samen met je eigen meester. Ik kijk, ik geniet en ik zie je gedurende het examen zekerder worden. Ik zie een lach, een gedrevenheid en ik zie je doorzettingsvermogen.

En ik ben dankbaar. Dankbaar dat een meester vertrouwen heeft in Nina en dat hij niet opgeeft bij haar. Dankbaar dat hij in haar gelooft, haar hier doorheen heeft geholpen en dat ze daardoor weer een stukje is gegroeid. Ze krijgt aan het einde een mooi praatje, een diploma met een persoonlijke boodschap en… de blauwe band die ze dubbel en dwars heeft verdiend!

Sasja van Hofwegen,
Moeder van 3 vrolijke kinderen en pedagogisch medewerker