Behandeling Complexe PTSS: niet meer zwijgen
Onderstaande blog gaat over kindermishandeling, seksueel misbruik en de gevolgen daarvan. Als je jezelf herkent in het verhaal kan het mogelijk nare herinneringen triggeren. Mind Korrelatie is online en telefonisch bereikbaar als je (anoniem) met iemand wilt praten.
Sinds een half jaar onderga ik intensieve traumatherapie. In de sessies ga ik terug naar mijn kleine ik en de nare gebeurtenissen die mijn leven hebben gekleurd. Tot een jaar geleden kon ik me niet voorstellen dat ik de kans zou krijgen om mijn verleden op deze manier te kunnen verwerken.
Op mijn vijftiende fietste ik voor het eerst met de schooldokter naar een GGZ instelling. Van te voren had ze me gerustgesteld dat ik niet bang hoefde te zijn, maar ik voelde alleen maar angst.
Bij de maatschappelijk werkster moest ik op een tekening van een meisje aanwijzen waar ik allemaal was aangeraakt. Ik staarde naar het plaatje, maar kon niets uitbrengen. Net als de momenten met hem eigenlijk, maar daar durfde ik uit angst voor haar reactie niets over te zeggen. Bij alles wat ze vroeg hoorde ik zijn woorden, dat ik slecht was en het aan mezelf te danken had, door mijn hoofd gaan. Hij had het me maar al te vaak duidelijk gemaakt. De ene keer met dreigende woorden. Andere keren met alleen een blik in zijn ogen die ik vele malen eerder had gezien. Het allerergste vond ik het wanneer hij mijn kat een schop gaf en hij hem echt dood zou schoppen als ik mijn mond open zou doen.
Ook binnen de familie bleef het een onderwerp, waarover gezwegen moest worden. Toen ik eenmaal op mezelf woonde dacht ik dat ik het verleden zo goed als het ging had afgesloten. Ik had een leuke baan, ondernam gezellige activiteiten met vrienden en reisde veel. De klachten die ik had wist ik op de een of andere manier te onderdrukken en ik kon een redelijk normaal leven leiden totdat ik mijn eerste relatie kreeg. Vriendinnen straalden als ze verliefd waren en konden het over niets anders hebben, maar ik voelde allesbehalve vlinders in mijn buik. De eerste weken hing ik ziek van misselijkheid boven de wc, had ik last van flashbacks, angsten, nachtmerries en raakte ik steeds meer verdoofd. Uiteindelijk kreeg het monster me weer zo in zijn macht dat ik vrijwel dagelijks verstopt onder een dekentje zat te bibberen van angst.
Met behulp van een eerstelijns psycholoog begon 10 jaar geleden mijn zoektocht naar het vinden van de juiste hulp, waarover ik in mijn vorige blog heb geschreven. Dit resulteerde in jarenlang stabiliseren en psycho-educatie bij verschillende hulpverleners. Bij de meeste behandelingen mocht ik niet over het verleden praten, omdat het teveel zou ontregelen. Het voelde heel naar; alsof er net als vroeger over gezwegen moest worden. In mijn hoofd en lichaam gebeurde van alles, maar ik mocht er niets mee. Mijn vrienden begrepen niet dat ik jaren in behandeling kon zijn zonder enige vooruitgang en ik wist niet hoe ik het nog kon uitleggen dat het volgens deskundigen beter was het in de behandeling niet over het verleden te hebben. Toen ik er net mee naar buiten durfde te komen heb ik vragen als: Waarom heeft het je hele jeugd kunnen gebeuren? Waarom heb je je mond gehouden? Waarom heb je niks gedaan? PTSS is toch gewoon met een paar behandelingen EMDR te verhelpen? van mijn omgeving op me afgekregen. Op zich wist ik dat ze het lief en goed bedoelden en er voor me wilden zijn. Daarom ben ik het altijd blijven uitleggen, maar vanbinnen deed het pijn me te moeten “verdedigen” voor iets dat ik zelf maar nauwelijks kon accepteren. Dat ze me in al die jaren geen stap vooruit zagen gaan en kritiek hadden op de behandeling maakte het er niet gemakkelijker op.
Bij de huidige GGZ instelling voelde het meteen anders. Tranen en woorden, waarvoor ik als kind straf kreeg mogen plotseling aanwezig zijn. In het begin vond ik het eng het verleden dichtbij te laten komen en me 100% aan de behandeling over te geven, maar ik vertrouwde op de woorden van mijn behandelaren dat ik het aan zou kunnen. Teruggaan naar het verleden en het opnieuw beleven vergt veel. Soms voel ik me na afloop van een sessie ziek en weet ik niet goed raad met de pijn van vroeger, die zo diep zat weggestopt, dat ik het niet kon voelen. Op die lastige momenten kan ik terugvallen op de oefeningen, die ik bij de training Vroeger en Verder heb geleerd, om in het hier en nu te blijven. De therapie is pittig, maar sinds ik erover mag praten en traumabehandeling onderga bij behandelaren die het aandurven en me ondersteunen in dit proces merk ik dat ik controle begin te krijgen over mijn verleden en klachten. Het sterkt me dat ik door die vreselijke gebeurtenissen heen durf te gaan. Tijdens de sessies voel ik me ongeveer weer even klein en angstig als toen, maar sinds ik heb ondervonden dat ik het aankan weet ik dat het verleden me niet meer klein kan krijgen. Ook mijn vrienden merken het verschil en begrijpen waar ik mee bezig ben. Alles lijkt opeens samen te vallen om de weg naar herstel mogelijk te maken.