De te grote overstap van VSO naar MBO

En dan straks: lopen, bus, metro, lopen, grote school, grote klassen, lange dagen, weer naar huis. Gaat hij dat wel volhouden?  Had ik toch van te voren aan de bel moeten trekken bij het Grafisch Lyceum, zal ik alsnog mailen… Ik kijk naar je, je bent zo gegroeid in je ontwikkeling, maar ook zo kwetsbaar. Je hebt zelf op het Grafisch lyceum aangegeven dat je geen extra zorg nodig hebt. Wie ben ik dan om achter je rug om toch te gaan mailen. Ik laat het met rust. Eerst vakantie.

De hele zomervakantie ben je stil en zit je op je kamer. Je zit ergens mee, ik zie het aan je. Maar je zegt dat er niets is. Ik laat je met rust. We gaan op vakantie naar Frankrijk. Heerlijk weer, prachtig huis een mooi meer en een zwembad. Wat zullen we genieten. Je komt amper buiten. Je kleed je elke dag aan met een lange broek en sokken en plant je op de bank. Je telefoon in je hand en je hebt veel contact met je vriendinnen van het Recon College. Je bent lusteloos en gelaten. We proberen je zoveel mogelijk mee te nemen, maar buiten winkelen en een keer kanoën heb je nergens zin in. Het meer en het zwembad… je bent er niet in geweest. Na twee weken gaan we weer naar huis. Eenmaal thuis beginnen de voorbereidingen voor school en werk. Ieder op zijn eigen manier. Maar bij jou geen enthousiasme. Normaal gaan we samen een dag naar Rotterdam om te winkelen voor je nieuwe schooljaar. Dit jaar zeg je dat je niets nodig hebt. Ik heb een onderbuik gevoel, maar spreek het niet uit. Waar is mijn vrolijke Pieter gebleven die zich verheugde op school? Vakanties vind je altijd lastig omdat je leven op school afspeelt, maar je lijkt nu nog meer gelaten dan normaal. Ik houd mijzelf voor dat je gewoon moet wennen dat je naar een andere school gaat en moet reizen. Ik laat het voor wat het is. Je krijgt je rooster voor de eerste week. Een kennismakingsweek. Je start die maandag. Op zondagavond wens ik je veel plezier op je nieuwe school. Ik begin op maandag om 7.00 uur met werken en kan je niet uitzwaaien.

Het is maandag. Ik moet veel aan je denken. Kijk op de klok en in gedachte reis ik met je mee. We hebben het een paar keer geoefend. Het komt echt goed houd ik mijzelf voor. Om 17:00 uur snel ik naar huis. Ik ben zo benieuwd. Als ik de tuin in kom zie ik mijn man in de keuken staan. Aan zijn gezicht zie ik dat er wat is. Pieter wil niet meer naar school vertelt hij. Wat nu… ik word overmand door emotie, maar slik het weg. Je wilde dit. We hebben geoefend, ik heb je losgelaten, je was er toch klaar voor? Maar mijn onderbuik gevoel zei wat anders, ik heb het genegeerd. Heb vertrouwen, zei ik steeds tegen mijzelf. Ook hij kan de grote wereld in net als zijn broer en zusje. Ik gun het je zo. Je wil zo graag gewoon gewoon zijn. Maar bam, daar staan we dan. Met beide benen op de grond. Je geeft aan dat het niet lukt. Het reizen is lichamelijk te belastend. Er komen ook teveel prikkels binnen tijdens het reizen. En dan nog een hele dag school, het lukt je niet. En je wil ook echt niet meer. Ik zie je staan. Zo kwetsbaar. Deze stap naar het MBO is te groot. Of is het te snel gegaan? Of zal je wereld altijd klein blijven? Zal je het nooit aankunnen? Er schiet van alles door mijn hoofd. Oké, wat nu. Ik meld je ziek en stuur een korte mail naar je nieuwe mentor en leg daarin uit dat het reizen fysiek en mentaal te belastend zijn en de lange dagen voor niet vol te houden zijn en Pieter de rest van de week niet meer deel neemt aan de activiteiten.

Wat nu. Wat te doen? Je wil terug naar het Recon College en HAVO doen. Redelijk wanhopig bel ik je mentor van het Recon, ik leg het hem uit. Er is twijfel, ik hoor het in zijn stem. Is dat wel de juiste keuze? Is het niet een uitweg naar veiligheid. Moeten we dit willen? Er wordt met ons meegedacht en dat is enorm fijn. De zorgcoördinator van het Recon college komt met een oplossing. Het ‘Slim genoeg’ traject van het samenwerkingsverband Drechtsteden. Een traject om te kijken welk soort onderwijs gaat passen bij Pieter en hij kan dan de algemene vakken op mbo niveau 4 doen. Ook gaan we nog in gesprek met het Grafisch Lyceum waar al snel duidelijk wordt dat het beter is Pieter uit te schrijven.

We gaan op gesprek bij het samenwerkingsverband (SWV). Twee bevlogen mannen met een groot hart voor kinderen. Het gesprek is verhelderend en ik kijk opzij naar jou. Sinds weken komt er weer een voorzichtige lach op je gezicht. Ik ontspan, dit is het dus. Ik besluit open kaart spelen. Benoemen wat onze zorgen zijn omtrent Pieter, wat hij nodig heeft en wat zijn kwaliteiten zijn. Stapje voor stapje krijgt het vorm. Je gaat 3 dagen in de week naar het SWV van 8:30 tot 12:30 uur. Waarbij je op donderdag gaat sporten en waar je op vrijdag met zijn alle luncht, waarbij ook jij af en toe boodschappen gaat doen en kookt.

Je hebt het er enorm naar je zin. Je bent weer ontspannen en vrolijk. Langzaam pak je de draad weer op. Voorzichtig gaan we nadenken of we al een stap verder met je kunnen gaan. Wat vind je leuk, waar liggen je dromen, wat zou je graag willen? En dan krijg ik bericht van de oude afdelingsleider van het Recon College. Ze zet zich tegenwoordig in als programmaleider vervolgonderwijs bij stichting Boor, waarbij ze bezig is met de doorstroom van VSO naar MBO. Ze onderzoekt waar de hiaten zitten en wat er bij de overstap beter kan. Daarbij kijkend naar alle partijen. Ze vraagt of ze mij en Pieter mag interviewen over onze verwachtingen die we hadden, waar het mis is gelopen en of school daar nog iets aan hadden kunnen doen als voorbereiding. Dat willen wij zeker. Als we ons verhaal delen hoop ik dat het andere kinderen helpt bij de overgang naar het regulier onderwijs.

Ook laat zij ons kennis maken met Cam on Wheels . We worden bij haar in de studio uitgenodigd. Met heel veel enthousiasme vertelt ze wat ze doen en hoe welkom Pieter is om één dag in de week te komen. We krijgen een rondleiding en je kijkt je ogen uit. Echt een plek voor jou. Je straalt en bent nieuwsgierig en neemt alles in je op. We bedanken haar en je gaat er over nadenken. En nadenken doe je en uiteindelijk besluit je dat je het gaat doen.

Je gaat er elke dinsdag heen en ik besluit vervoer aan te vragen bij de gemeente. Maar na 12 weken wachten wordt de aanvraag afgewezen, omdat het geen vorm van onderwijs is en dan dus geen recht op vervoer hebt. Het moet toch niet zo zijn dat jij je droom niet kan verwezenlijken omdat er geen vervoer voor je geregeld kan worden?! Het maakt me boos en ook verdrietig. Ik stel het SWV op de hoogte dat het vervoer is afgewezen en ik even niet weet wat te doen. WMO inschakelen of UWV? Wat een hoop energie en ellende kost dit weer. En dan belt het SWV. Ze hebben een oplossing. Ze hebben een stagiaire lopen en zij kan Pieter gaan coachen in het reizen met het openbaar vervoer. Ze gaan samen na de spits met het OV naar Cam on Wheels en ook weer terug. Wat een fantastische oplossing! Met hele kleine stapjes maakt zij jou wegwijs in de wereld van het OV. Eerst reis je met haar mee en hoef je alleen maar te volgen. Met de tijd draait ze de rollen om. De volgende stap is dat ze jou het laatste stukje alleen laat reizen. Uiteindelijk ging ze alleen op de heenreis mee en ging jij alleen terug. Inmiddels reis je zelfstandig op de dinsdag naar en van Cam on Wheels. Ze heeft jou handvatten gegeven en goeie afspraken met je gemaakt over onvoorziene omstandigheden. En elke dinsdag als je thuis komt ben je vol enthousiasme. Je zit er helemaal op je plek. Je vertelt erover met zoveel passie en plezier, je bent weer helemaal op en top Pieter.

En dan kom je thuis en vertel je me dat je bezig bent met de toelatingsprocedure voor de opleiding AV-specialist (audiovisuele vormgeving) op het Grafisch Lyceum. Wat ben ik enorm trots op jou! Het afgelopen half jaar heb je gewoon nodig gehad om je beter voor te bereiden om de grote stap naar het MBO te maken. Bij jou gaat je ontwikkeling in kleinere stappen. En dat is prima, want je blijft groeien. Dat is mooi om te zien.  Je zal altijd terug kunnen vallen op de hulp van de mensen om je heen. Daar ben ik heel dankbaar voor.

Sasja van Hofwegen,
Moeder van 3 vrolijke kinderen en pedagogisch medewerker