Op weg naar zelfstandigheid

Ik weet dat je je wereld wilt vergroten, maar ik heb moeite om je los te laten. Ik zie nog steeds dat kwetsbare jongetje. Gelukkig heb je een lieve vriendin. Ze neemt je mee op sleeptouw. Zij vergroot je wereld een beetje zonder dat ze het doorheeft. Maar het is nog steeds in combinatie met iemand samen. Je gaat en bent nooit alleen op pad.

Je hebt dit schooljaar ook een nieuwe mentor, meneer Bos. Ik krijg ik een uitnodiging voor een ontwikkelingsperspectief gesprek. Gesprekken die ik menigmaal heb gevoerd, maar ik weet niet wat ik kan verwachten nu het je laatste jaar is. Ik ga er in de middag heen als de school net uit is. We worden opgehaald. Een vriendelijke man. We kletsen wat. Het gesprek wordt gestart met Pieters MOL (mentor ouder leerling) presentatie. Goh, wat kan jij dat toch goed! schiet het door mij heen. Zo op je gemak, zonder zenuwen of haperingen. Er verschijnt een lach op mijn gezicht. Wat ben je toch een heerlijk joch.

We bespreken je laatste jaar. Examen, best spannend. Ben je bij qua werk, heb je alle boeken al gelezen, wat moet je nog doen aan je profielwerkstuk? Tot dusver een inhoudelijk en informatief gesprek. En daarna gaat het de andere kant op. Wat wil je hierna doen. Pieter is er heel stellig in en antwoordt: “Het Grafisch Lyceum!” Whoop, daar sta ik weer met beide benen op de grond. Weg veilige school, taxivervoer, vriendin die je altijd bijstaat… Ik moet even schakelen. Ik hoor de mentor vragen of je al zelfstandig reist. Oké… nu blokkeer ik. Zelfstandig reizen… Je gaat nog niet eens alleen naar de Albert Heijn 500 meter bij ons huis vandaan. Laat staan met bus en metro naar school. De revalidatietijd gaat als een rollercoaster door mijn hoofd. Ik hoor de revalidatie arts nog zeggen “Pieter kan nog niet zelfstandig reizen, het kost hem teveel om alle prikkels te verwerken.”

“Ja mam, wanneer mag ik alleen met de bus?” vraagt Pieter. Alles in mij zegt dat het je niet zal lukken en dat ik je moet beschermen, bij me houden, veiligheid, rust, controle… Maar ik herpak mezelf en kijk je mentor en jou aan. Ik zeg hardop dat ik van mening ben dat Pieter het nog niet zo goed kan en hij nog veel zal moeten oefenen.

“Wat is het ergste wat er kan gebeuren?” vraagt Pieters mentor. Ik kijk hem vragend aan… “Dat hij op het verkeerde perron uitstapt…” zegt hij. Ik ben stil. Hij heeft gelijk. Ik zeg hem eerlijk dat ik er vooral moeite mee hebt om hem los te laten. “Waarom?” vraagt hij. Er gaat van alles door me heen… Dat kleine kwetsbare mannetje dat twee keer uit mijn handen is gehaald door de kinderarts op de spoedeisende hulp, omdat hij zo ziek was en ze niet wisten wat er met hem was. Al die keren in het ziekenhuis, omdat hij steeds ziek was, diagnose autisme, sensorische integratie problematiek, achter elkaar migraine aanvallen en na jaren erachter komen dat Pieter een vorm van reuma heeft.

Ik vind het zo moeilijk om je los te laten. Maar ik weet wel dat ik het kan, loslaten. Zowel bij je broer Bart als je zusje Nina heb ik er geen moeite mee en ben ik gewoon normaal bezorgd zoals elke moeder dat is. Maar Pieter, tja je bent al 17 jaar. Misschien is het weer tijd voor een stukje loslaten. Ik gun het jou ook zo. Ik bedank Pieters mentor voor het gesprek en we gaan naar huis.

Het gesprek blijft door mijn hoofd gaan. Zijn mentor heeft veel directe vragen gesteld en het heeft mij tot nadenken gezet. Wil ik Pieter zijn doel laten bereiken om toegelaten te worden tot het grafisch lyceum zullen er dingen moeten veranderen. Zijn mentor heeft gelijk. Ik moet het gaan relativeren en een knop omzetten. Voor jou moet ik het doen. Je kan je anders niet ontwikkelen. Ik mag je die kans niet ontnemen.

Je wil naar de scholenbeurs in Ahoy. “Mam, ik ga er zelf heen met de bus en ik spreek daar af met klasgenoten.” Je zoekt zelf uit welke bus je moet nemen, waar je moet uitstappen en waar je afspreekt met je klasgenoten. Je bent heel zeker van je zaak, dat je dit helemaal alleen gaat doen. Heen en terug… Ik hoor de woorden van zijn mentor: Wat is het ergste wat er kan gebeuren? Ik zeg dat ik het prima vind.

En jawel hoor daar ga je. Netjes gekleed, je haar keurig in een scheiding op weg naar de scholenbeurs. Voor mij voet het alsof je op wereldreis gaat. Wat als je je OV chipkaart verliest, wat als je een verkeerde groep jongens tegenkomt, wat als…. Ik schud mijn hoofd en spreek mezelf toe dit niet te doen. Je kan dit. We hebben de reis bekeken en afgesproken wat te doen als iets niet lukt. Ik zwaai je uit. Je appt me dat je bent aangekomen. Ik kan ontspannen. Het is je gelukt. Ik merk dat ik redelijk ontspannen de dag doorbreng, maar uiteraard met mijn telefoon binnen handbereik. Je bent onderweg naar huis, app je. Ik wacht je op. Je hebt een super leuke dag gehad.

Trots… heel trots op jou, maar dit keer ook op mezelf. We hebben weer een stap genomen op weg naar zelfstandigheid en zelfredzaamheid! En wat kwam deze stap naar een extra zelfstandigheid op tijd. Na een best pittige toelatingsprocedure ontvang je een mail dat je bent aangenomen op het Grafisch Lyceum voor de opleiding software developer!!

Sasja van Hofwegen,
Moeder van 3 vrolijke kinderen en pedagogisch medewerker