Programmeren met een frambozentaart
Je zit naast mij, het team van Rijndam om ons heen. 9 weken revalideren, heel intensief maar stapje voor stapje maak je vooruitgang. Je wiebelt wat, je pulkt aan je vingers, ik zie dat je niet echt op je gemak bent. De fysio gooit je een bal toe. “Je moet iets te doen hebben he Pieter. Zullen we het kort houden?” voegt ze eraan toe. Echt, ik houd hiervan. Stuk voor stuk zoveel kennis en kunde. Pieter had niet op een betere plek terecht kunnen komen.
Er wordt besloten dat je 5 dagen naar school mag gaan. Je hebt meestal geen gezichtsuitdrukking, maar ik zie je stralen. Hier heb je het allemaal voor gedaan. Met een mooi tijdsschema wat je trouw op school volgt gaan we door en maken een nazorgafspraak voor over 4 weken.
School, je bent daar echt gelukkig. Op het Recon College zit je helemaal op je plek. Je kan compleet jezelf zijn. Iets wat je heel fijn vindt. Je hebt er leuke vrienden gemaakt en je geniet van de meeste van je lessen. Maar er is een vak op school wat je helemaal te gek vindt: ICT. Auke, je mentor van het vorige schooljaar is nu je bevlogen ICT docent. Hij deelt zijn brede kennis met zijn leerlingen. Zo ook met jou.
Meestal als je uit school komt en ik vraag hoe je dag was, dan zeg je standaard: “leuk” om vervolgens drinken te pakken en naar boven te gaan. Maar na zijn lessen kom je dolenthousiast uit de taxi en nog voordat je bij de voordeur bent begin je er al over. “Weet je wat ik bij Leij heb gedaan?!” (sorry Auke, zo word je hier thuis genoemd), “Ik heb gewerkt met de Raspberry Pi!” Ik kijk je vragend aan en denk die heeft een taart gebakken ofzo, maar ik houd wijselijk mijn mond om niet compleet uitgelachen te worden.
Je vertelt erover, dat het een kleine computer is en laat mij van alles zien. Dat je er van alles mee kan doen, zoals de tuinverlichting ermee aan en uit doen. Termen van micro hdmi, sd kaartjes, besturingsprogramma’s en met welke wifi je op school verbonden moet zijn. Voor mij gaat er een compleet nieuwe wereld open en ik ben oprecht benieuwd wat je ermee gaat doen.
Appjes komen voorbij, je wilt het thuis ook gaan doen. Leuk zo’n hobby, ik denk dat we met de kerst droog brood eten. Maar ja, gelukkig kennen we nog iemand die graag met Raspberry Pi bezig is. Ik stuur jouw appjes naar hem door en hij zoekt een mooi pakket bij elkaar en beduidend goedkoper. Hij geeft alleen aan dat hij dan nog een case nodig heeft. Ik brief dat weer aan jou door. “Ach”, zeg je, “ik vraag wel aan Leij of ik die mag 3D printen”. Tuurlijk Pieter… denk ik.
Echt, wat ben jij ontzettend gedreven in iets wat je leuk vindt. Ik geniet van je. Je knapt ervan op. Je kan alles even naast je neerleggen. En dat je dan erg vermoeid thuis komt dat maakt dan even niet uit. Dat mag op deze dagen. Voor mij als moeder, die zich altijd zorgen om jou maakt, alert is hoe het met je gaat, je schema’s in de gaten houdt, je grenzen aan moet geven en je moet begeleiden… Dan is jouw stralende gezicht, je enthousiasme en je blijdschap goud waard en kan ik het even loslaten. School is belastend een piekbelasting, zoals Rijndam het omschrijft. Maar deze inspanning geeft jou duidelijk ontspanning… Zelfs als ik hardop over de titel voor deze blog nadenk en het jou ook vraag antwoord je vrolijk: “Programmeren met frambozentaart!”
En dan komt weer het bericht dat de scholen dicht gaan. Je wilt niet eens mee kijken naar de toespraak van premier Rutte. Je sluit je op in je kamer. Na de toespraak vanuit het torentje ga ik naar je toe. Je zit te video bellen met je vriend en vriendin. Wat geven zij jou veel plezier. En ik weet dat je op deze manier de 5 weken wel doorkomt… En onder de kerstboom ligt straks een mooi pakket: Raspberry Pi 4 model B 2GB met de benodigde voeding en met micro SDHC kaart met micro SD adapter. Maar ja, nou die case nog…
Sasja van Hofwegen,
Moeder van 3 vrolijke kinderen en pedagogisch medewerker