Loslaten

“Nee Pieter, je gaat zelf fietsen.” Ik zie zijn schouders omlaag gaan, zijn armen slap langs het lichaam en een boze blik. Ik hoor een harde grom en de woorden: “Maar dan krijg ik zere benen!”
Ik hoor mezelf de 2 magische woorden zeggen: “ EN TOCH… wil ik dat jezelf gaat fietsen”.
“Oké,” mompelt hij. Hij pompt zijn Squeasewear drukvestje op en stapt op de fiets.
Op weg naar school geef ik hem aanwijzingen: “Pieter ga eens aan de goede kant van de weg fietsen, kijk eens voor je, steek je arm eens uit, blijf eens op de straat fietsen i.p.v. op de stoep.”
‘s Middags fietsend naar huis prijs ik hem hoe goed hij het heeft gedaan. Dan zegt hij: “Ja, mama ik heb ook veel meer ruimte.” Ik kijk hem vragend aan: ”Meer ruimte?”
“ Ja mama, meer ruimte in mijn hoofd, want hoe ouder je wordt hoe meer hersencellen je krijgt hoe makkelijker je dingen onthoudt.” Tja Pieter je hebt gelijk… gaat het door mijn gedachte.
Elke ochtend hetzelfde ritueel… maar na een week pakt hij zelf zijn fiets uit de schuur en wacht hij bij het speeltuintje tot ik eraan kom… Yes gelukt!

Loslaten – naar het zwembad
“Mama mag ik naar het zwembad?” Ik raak in paniek… Hoe, met wie, hoe gaat hij er heen, wat als er iets gebeurt, wat als hij kopje onder gaat en niemand het ziet, wat als hij naar huis wil en hij weet mijn telefoonnummer niet meer… giert het door mijn hoofd.
Ik zeg zo relaxed mogelijk: ”Natuurlijk mag je naar het zwembad. Zal ik met je mee gaan?”
“Is goed mama, ik weet niet goed hoe het allemaal moet.”
Daar gaan we dan. Op de fiets naar het zwembad. Eenmaal binnen vindt hij zijn klasgenootjes en kijkt me twijfelend aan. Ik zeg:  “Ga maar Pieter, veel plezier.”
20 minuten zwem ik is samen met Nina onopgemerkt in zijn buurt. Zijn klasgenoten nemen de moederrol direct van mij over. Ik hoor ze zeggen: “Kom maar Pieter deze kant op, kom Pieter we gaan naar de glijbaan, ga jij maar voor Pieter.” Ik dwing mezelf om naar mijn handdoek te gaan. Ik zit lekker in het zonnetje en sla de Margriet open. Eenmaal op de laatste bladzijde aangekomen moet ik lachen. Tja leuk zo’n Margriet. Nog leuker als ik had gezien wat erin stond… Opgelucht fiets ik met Pieter naar huis. “Mama, dit was een topmiddag!” zegt hij met een stralend gezicht. De daarop volgende keren heb ik alle Margrieten uitgelezen. Genietend van de zon en de rust dat ook deze stap gezet is!

Loslaten – alleen op de fiets
“Mama ik fiets alvast met Thomas naar zijn huis als jij Nina van de gym haalt.” O neeee wat als hij vergeet zijn hand uit te steken, wat als hij valt, wat als hij zomaar oversteekt en lijn 88 komt net aanrijden, wat als hij een ongeluk krijgt.. Dan weten ze niet wie ze moeten bellen gaat het door mijn hoofd…
Ik zeg zo relaxed mogelijk: “Natuurlijk mag dat Pieter, doe je wel voorzichtig…”
“Jaaaa mam,” hoor ik hem nog roepen. Daar gaat hij. In de verte zie ik hem druk om zich heen kijken, wijst met  zijn vinger naar links en steekt goed over… Pfff, ook dit is gelukt!

Sinds kort heeft hij een Helpy pas. Een handige pas, waarop staat wat Pieter heeft en dat hij daarom wat anders dan andere kinderen kan reageren. En er staan 3 noodnummers op: van mama, papa en zijn tante. Op de andere kant staat van welke klachten hij last kan hebben en hoe je hem het beste kan helpen. Wat een geweldig hulpmiddel. Nu kan ik hem echt loslaten…
“Mama, ik ga naar het andere speeltuintje.”
“Is goed lieverd, neem je je Helpy pas mee.”
“Oké mam, tot straks!”

Sasja van Hofwegen,
Moeder van 3 vrolijke kinderen en pedagogisch medewerker